layehsevom

یک الگوریتم ناوبری توسعه یافته در دانشگاه زوریخ هواپیماهای بدون سرنشین را قادر می سازد مانورهای آکروباتیک چالش برانگیز را یاد بگیرند. کوادکوپترهای خودمختار می توانند با استفاده از شبیه سازی ها برای افزایش سرعت ، چابکی و کارآیی آنها ، که از مزایای عملیات جستجو و نجات معمولی است ، آموزش ببینند.

از زمان طلوع پرواز ، خلبانان برای تست حدود هواپیماهای خود از مانورهای آکروباتیک استفاده کرده اند. در مورد هواپیماهای بدون سرنشین نیز همین مسئله است: خلبانان حرفه ای اغلب محدوده هواپیماهای بدون سرنشین خود را بدست می آورند و با پرواز چنین مانورهایی در مسابقات ، سطح تسلط خود را می سنجند.

راندمان بیشتر ، سرعت کامل

همکاری مشترک با شرکت ریزپردازنده اینتل ، تیمی از محققان در دانشگاه زوریخ اکنون یک هلیکوپتر چهار موتور یا کوادکوپتر را توسعه داده اند که می توانند پرواز مانورهای آکروباتیک را یاد بگیرند. در حالی که ممکن است در عملیات پهپاد معمولی به یک حلقه برق یا نقش بشکه احتیاج پیدا نکند ، یک هواپیمای بدون سرنشین قادر به انجام چنین مانورهایی بسیار کارآمد است. می توان آن را به محدوده بدنی خود سوق داد ، از چابکی و سرعت آن استفاده کاملی کرد و فاصله بیشتری را در طول عمر باتری خود پوشانید.

محققان یک الگوریتم ناوبری ایجاد کرده اند که هواپیماهای بدون سرنشین را قادر می سازد خود مانورهای مختلفی را انجام دهند perform با استفاده از چیزی بیشتر از اندازه گیری سنسور پردازنده. محققان برای نشان دادن کارآیی الگوریتم خود مانورهایی مانند یک حلقه برق ، یک رول بشکه یا یک تلنگر مات را به پرواز درآوردند که طی آن پهپادها تحت فشار بسیار زیاد و شتاب زاویه ای شدید قرار می گیرند. داوود اسکاراموززا ، استاد روباتیک و رئیس گروه روباتیک و ادراک در دانشگاه زوریخ می گوید: "این پیمایش گامی دیگر در جهت ادغام پهپادهای خودمختار در زندگی روزمره ما است."

در شبیه سازی آموزش دیده است

در هسته الگوریتم رمان یک شبکه عصبی مصنوعی قرار دارد که ورودی از دوربین پردازنده و سنسورها را ترکیب کرده و این اطلاعات را مستقیماً در دستورات کنترل ترجمه می کند. شبکه عصبی منحصرا از طریق مانورهای آکروباتیک شبیه سازی آموزش داده است. این چندین مزیت دارد: مانورها به راحتی می توانند از طریق مسیرهای مرجع شبیه سازی شوند و نیازی به تظاهرات گران قیمت توسط یک خلبان انسانی ندارند . آموزش می تواند در تعداد زیادی مانور متنوع مقیاس داشته باشد و خطرات جسمی برای کوادکوپتر در معرض خطر قرار نمی دهد.

فقط چند ساعت آموزش شبیه سازی کافی است و کوادکوپتر آماده استفاده است ، بدون نیاز به تنظیم دقیق اضافی با استفاده از داده های واقعی. این الگوریتم از انتزاع ورودی حسی از شبیه سازی ها استفاده می کند و آن را به دنیای فیزیکی منتقل می کند. اسکاراموززا می گوید: " الگوریتم ما می آموزد که چگونه مانورهای آکروباتیک را انجام دهد که حتی برای بهترین خلبانان انسان نیز چالش برانگیز باشد."

هواپیماهای بدون سرنشین سریع برای مأموریت های سریع

با این حال ، محققان اذعان می کنند که خلبانان انسان هنوز از پهپادهای خودمختار بهتر هستند. اسکاراموززا می گوید: "خلبانان انسان می توانند به سرعت موقعیت ها و تغییرات غیر منتظره را در محیط اطراف پردازش کنند و سریعتر تنظیم شوند." با این وجود ، این استاد روباتیک متقاعد شده است که هواپیماهای بدون سرنشین مورد استفاده برای مأموریت های جستجو و نجات یا خدمات تحویل از این توانایی برخوردار می شوند که بتوانند مسافت های طولانی را به سرعت و کارآمد پوشش دهند.

یک الگوریتم ناوبری توسعه یافته در دانشگاه زوریخ هواپیماهای بدون سرنشین را قادر می سازد مانورهای آکروباتیک چالش برانگیز را یاد بگیرند. کوادکوپترهای خودمختار می توانند با استفاده از شبیه سازی ها برای افزایش سرعت ، چابکی و کارآیی آنها ، که از مزایای عملیات جستجو و نجات معمولی است ، آموزش ببینند.

از زمان طلوع پرواز ، خلبانان برای تست حدود هواپیماهای خود از مانورهای آکروباتیک استفاده کرده اند. در مورد هواپیماهای بدون سرنشین نیز همین مسئله است: خلبانان حرفه ای اغلب محدوده هواپیماهای بدون سرنشین خود را بدست می آورند و با پرواز چنین مانورهایی در مسابقات ، سطح تسلط خود را می سنجند.

راندمان بیشتر ، سرعت کامل

همکاری مشترک با شرکت ریزپردازنده اینتل ، تیمی از محققان در دانشگاه زوریخ اکنون یک هلیکوپتر چهار موتور یا کوادکوپتر را توسعه داده اند که می توانند پرواز مانورهای آکروباتیک را یاد بگیرند. در حالی که ممکن است در عملیات پهپاد معمولی به یک حلقه برق یا نقش بشکه احتیاج پیدا نکند ، یک هواپیمای بدون سرنشین قادر به انجام چنین مانورهایی بسیار کارآمد است. می توان آن را به محدوده بدنی خود سوق داد ، از چابکی و سرعت آن استفاده کاملی کرد و فاصله بیشتری را در طول عمر باتری خود پوشانید.

محققان یک الگوریتم ناوبری ایجاد کرده اند که هواپیماهای بدون سرنشین را قادر می سازد خود مانورهای مختلفی را انجام دهند perform با استفاده از چیزی بیشتر از اندازه گیری سنسور پردازنده. محققان برای نشان دادن کارآیی الگوریتم خود مانورهایی مانند یک حلقه برق ، یک رول بشکه یا یک تلنگر مات را به پرواز درآوردند که طی آن پهپادها تحت فشار بسیار زیاد و شتاب زاویه ای شدید قرار می گیرند. داوود اسکاراموززا ، استاد روباتیک و رئیس گروه روباتیک و ادراک در دانشگاه زوریخ می گوید: "این پیمایش گامی دیگر در جهت ادغام پهپادهای خودمختار در زندگی روزمره ما است."

در شبیه سازی آموزش دیده است

در هسته الگوریتم رمان یک شبکه عصبی مصنوعی قرار دارد که ورودی از دوربین پردازنده و سنسورها را ترکیب کرده و این اطلاعات را مستقیماً در دستورات کنترل ترجمه می کند. شبکه عصبی منحصرا از طریق مانورهای آکروباتیک شبیه سازی آموزش داده است. این چندین مزیت دارد: مانورها به راحتی می توانند از طریق مسیرهای مرجع شبیه سازی شوند و نیازی به تظاهرات گران قیمت توسط یک خلبان انسانی ندارند . آموزش می تواند در تعداد زیادی مانور متنوع مقیاس داشته باشد و خطرات جسمی برای کوادکوپتر در معرض خطر قرار نمی دهد.

فقط چند ساعت آموزش شبیه سازی کافی است و کوادکوپتر آماده استفاده است ، بدون نیاز به تنظیم دقیق اضافی با استفاده از داده های واقعی. این الگوریتم از انتزاع ورودی حسی از شبیه سازی ها استفاده می کند و آن را به دنیای فیزیکی منتقل می کند. اسکاراموززا می گوید: " الگوریتم ما می آموزد که چگونه مانورهای آکروباتیک را انجام دهد که حتی برای بهترین خلبانان انسان نیز چالش برانگیز باشد."

هواپیماهای بدون سرنشین سریع برای مأموریت های سریع

با این حال ، محققان اذعان می کنند که خلبانان انسان هنوز از پهپادهای خودمختار بهتر هستند. اسکاراموززا می گوید: "خلبانان انسان می توانند به سرعت موقعیت ها و تغییرات غیر منتظره را در محیط اطراف پردازش کنند و سریعتر تنظیم شوند." با این وجود ، این استاد روباتیک متقاعد شده است که هواپیماهای بدون سرنشین مورد استفاده برای مأموریت های جستجو و نجات یا خدمات تحویل از این توانایی برخوردار می شوند که بتوانند مسافت های طولانی را به سرعت و کارآمد پوشش دهند.